Wszystko ten człowiek współczesny chciałby wyrównać, w ramki wsadzić, ograniczyć... Nie podoba mi się to zmiana.
Moi rodzice mają lepsze zdjęcia. Zdania nie zmienie.
Przewodnicy z chorągiewkami, proporcami, parasolkami i apaszkami
zawsze mnie straszliwie bawili swoim wyglądem. Choć nie wiem czy nie
chodzi bardziej o człapiące za nimi grupy. 
Pasowało by włączyć Forever Jeff’a van Dyck’a. Szukamy też Ust Prawdy, które wg naszego przewodnika wydanego przez jakieś rzymskie wydawnictwo, były tamą Kloaki Wielkiej. Na pewno zapamiętam, bo już dawno nic mnie tak nie rozbawiło. Chcemy sobie zrobić zdjęcie, jacy to my nie są prawdomówni i w ogóle, ale okazuje się, że kolejka ciągnie się i ciągnie niemal dookoła całego budynku.
I znowuż dygresja- jak moi rodziciele byli to kolejek nie było, ani ogrodzenia, a tym bardziej opłaty...
Rezygnujemy z wkładania rąk w miejsce wypływu jakiejkolwiek kloaki (na szczęście), odpoczywamy na placu jaki pozostał po Circus Maximus i powoli wracamy na obiad. Na wieczór planujemy jeszcze objechać te zabytki, żeby porobić fajne zdjęcia. Ale orientujemy się, że to 16 czerwca i Polska gra mecz.
Czasu zostaje nam tylko na Via Appia Antica. Przejeżdżamy niemal triumfalnie najstarszą istniejącą i funkcjonującą ulicą, mijamy katakumby możnych rodów oraz kaplice Quo Vadis, którą postawiono w miejscu, z którego Św. Piotr wrócił się do Rzymu po spotkaniu Jezusa. Chan kwituje to krótkim „No daleko to on nie uszedł.”
Niestety nie objeżdżamy całej tej drogi, bo w pewnym momencie pojawia się zakaz wjazdu, a jeszcze przed chwilą pojechała tam policja. W sumie nie wiadomo czy nie zatrzymali się za jakimś winklem, żeby łapać takich zapędzonych turystów jak my. W każdym razie Trampiszon ma sesje na najstarszej drodze i git. Wracamy na mecz, który udaje nam się oglądnąć wspólnie z Polakami, co to też przyjechali z Poznania na rzymskie wakacje. Niestety jak wiadomo Polacy się nie popisali- sam bramkarz meczu nie wygra...
Następnego dnia planujemy zobaczyć Benedykta co prawie się udaje- dostrzegamy białą kropkę w oknie i nawet nie rozumiemy kiedy mówi po polsku- czy to wina nagłośnienia, czy jego mowy, czy też jednego i drugiego- nieważne. W każdym razie orientujemy się, że było po naszemu po uniesionych polskich flagach i oklaskach z tamtych rejonów. Dobra, dobra, parę minut i jest po. Plac Św. Piotra w kilka chwil pustoszeje.
Na górze jednak okazuje się, że naprawdę warto pokonać własną słabość i
tam wyjść. Panorama wiecznego miasta, wszystko obok siebie, jego
starożytność i równocześnie współczesność robią wrażenie.
Później szukamy Kaplicy Sykstyńskiej, która okazuje się być całkiem zmyślnie ukryta i- niestety- nieczynna w niedziele. Nic ze Stworzenia Adama. Trudno, następnym razem…
Jedziemy do Fontanny di Trevi. Przecież musimy tam wrzucić jakieś cenciki, żeby wrócić do wiecznego miasta! Nie wyobrażam sobie, żeby mogło być inaczej. Tyle rzeczy ominęliśmy z powodu tego naszego- jaki się dziś okazuje- za bardzo napiętego planu…
Znajdujemy jeszcze Jana na Lateranie. I Św. Schody, na których mi wyjątkowo zależy. Przechodzimy te 28 stopni z domu Piłata na klęczkach, Chan nawet rozdziera spodnie. Wczuł się… Żeby jak najszybciej je przejść.
Dla niewtajemniczonych- schody, które znajdowały się w domu Piłata, po których szedł Jezus przed drogą krzyżową. Schody są marmurowe, ale z powodu wielkiego zainteresowania nimi osłonięte drewnianymi stopniami, z gdzieniegdzie wstawionymi kryształowymi szybkami- w miejscach gdzie spadły krople krwi Chrystusa.
Schody przechodzi się tylko i wyłącznie na kolanach.
Jeśli ktoś nie chce tego robić, po dwóch stronach są zwykłe schody, którymi można wyjść na górę do relikwii.
Ruszamy. Jest piekielne gorąco, ale przecież nie tak daleko.
Ale następny dzień, to nowy dzień i wszystko idzie w zapomnienie. Poranek wita nas słońcem przypiekającym przez ściany namiotu.
Gorąco czym prędzej wygania nas na zewnątrz i gna, gna aż nad wodę… gdzie z kolei grozi nam szok termiczny i tracimy sporo czasu, żeby zanurzyć poszczególne części ciała. Chan odważnie robi kilkunastometrową rundę w wodzie podczas, gdy ja „zanurzam” się w pompejańskim przewodniku. Woda w morzu jest jakaś taka zimna i nieprzyjemna, w dodatku pływają w niej jakieś brudy. Cóż- opalamy się.
Chan ucina sobie drzemkę, ale udaje mi się go obudzić jeszcze zanim zamieni się w brązowy skwarek. Uciekamy do cienia. Tym razem nasze nieprzyzwyczajenie do siesty o mało co nie kosztuje nas śmierć głodową. Ratujemy się jednak spaghetti made by Chanka i zbieramy do Pompei.
