Wieczorem Bogusia i Łukasz zapraszają nas na kolacje i co więcej- serwują kurczaka, o którym od kilku dni marzyłam! (Gdyby kuchenka działała tak jak trzeba, pewnie sama bym sobie zrobiła na kempingu- nie żebym nie umiała…)
Dawno się tak nie uśmiałam. Przezabawnie było. Z tego miejsca serdecznie dziękuję wszystkim za takie ciepłe i miłe przyjęcie. Grazie :)
Podziwiam odwagę- podobno pływało tam mnóstwo meduz 
Rano zjadamy coś małżopodobnego (Jacku! Nie pamiętam jak się nazywało.) Chan oczywiście wsuwa, ja- jak to z owocami morza- sceptycznie. Wspólne zdjęcie, nieco wzruszające pożegnanie i ruszamy do domu. Teraz będziemy już coraz bliżej naszej pięknej Polszy…
Dziękujemy 
W planie dojazd do Craco- miasta przymusowo przesiedlonego z powodu zagrożenia trzęsieniami ziemi.
Po drodze trafia się nam darmowy przegląd (przemiar?) motocykla. Podpinają go do jakichś motorowych monitorów jak na OIOMie i okazuje się, że parametry są… wzorowe. Jedyna strata to okulary przeciwsłoneczne Chana- spadają i zostają rozjechane przez coś. No nic. Taka szkoda to prawie nie szkoda.
Dostaje jakimś owadem, który próbując się ratować wbija mi żądło w rękę. Niewiele mu to pomogło, bo żądło z kawałkiem robaczego dupska zostało w mojej ręce.
Ból pieroński, krzyczę na Chana, żeby się zatrzymał jak tylko będzie mógł. Przymusowy przystanek, wyciągam żądło, oblewam rękę zimną wodą z kraniku, który akurat był w tym miejscu. Leje też wodą utlenioną. Cholera wie co to było. Ręka puchnie i boli. Nadal nie chce ubrać kurtki, bo takie gorąco, że grozi to przysmażeniem. Chowam się jednak na moim bezpiecznym pasażerskim miejscu, nie wychylam zza Chana- niech on wygarnia to robactwo. Obserwuje rękę, ale za parę godzin zostaje już tylko mały ślad. Jest do tej pory na mojej włosko opalonej ręce. Pamiątka
W każdym razie piszę o tym dla przestrogi co do jazdy w krótkich ciuchach.
Pożary samozapłonowe dowodzą skwaru jaki się na nas leje z nieba. Dziś ostatni nocleg nad morzem. W końcu piaszczysta plaża. Zapiaszczysta… Obserwujemy wodoloty co to pobierają wodę z morza do gaszenia pożaru widocznego na horyzoncie.
Nie wiemy jeszcze, że mimo rozbitego namiotu czeka nas nocleg pod gołym niebem. Co z tego, że kemping- naszemu namiotowi to nie zawadza w tym, żeby się zepsuć. Pęknięty pałąk nie daje się niczym skleić, także chcąc nie chcąc- zasypiamy z apaszkami na oczach wsłuchując się w cykanie cykad i karaoke mieszkańców kempingu.
Rano po śniadaniu startujemy do Craco.
Kolejny dzień upału. Krajobrazy po drodze do Craco Chanowi przypominają Kapadocję. Ano racja. Craco zieje pustką. Jedyne co słychać, to dzwoneczki na szyjach pasących się obok kóz. Sesja zdjęciowa długa i w miarę udana.
Gdy gorąco za bardzo daje się we znaki, ruszamy. Dziś w planie dojazd i nocleg w San Marino. Przecież to kolejne państwo, w którym będziemy podczas tej wycieczki. Gorąco, a autostrada przeraża swoją prostotą. Horyzont faluje i oczywiście zdaje się wcale nie przybliżać. Na stacji benzynowej Chan wymyśla, że kupimy dla mnie dmuchany zagłówek-taki dla kierowców. Tyle, że ja będę na nim siedzieć, żeby tyłeczek nie bolał.
Na niej też dojeżdżam do San Marino, a później do samego domu. Polecam jeśli ktoś ma problemy ze zbyt kościstym tyłkiem.
W San Marino znajdujemy jeden jedyny kemping i bierzemy sobie domek- z racji zepsutego namiotu. Prysznic, pizza na kolacje, włączamy klime i oglądamy mecz. W międzyczasie Chan wyłącza główny bezpiecznik i nie widzimy pierwszego gola strzelonego przez Włochów. Słyszymy, że był, bo słychać na kempingu ogólny wrzask radości. Ale naprawiamy co trzeba, oglądamy dalej, a potem szybko spanie- czeka nas daleka droga...
Choć miała z tym małe problemy 
Rano startujemy do domu. Plan- kiedy się zmęczymy- trzygodzinna drzemka, potem ruszamy dalej. Drzemki nie było. Cięgiem, 18 godzin, ponad 1300km. Mój, nasz rekord. Nie wiem czy udałoby się bez zagłówka. Mała przerwa na niezdrowe jedzenie w budapesztańskim McDonaldzie i jedziemy dalej.
Po przekroczeniu granicy węgiersko-słowackiej ubieram kalesony i ciepłą bluzkę, bo powoli zaczyna mnie telepać z zimna. Jazda przez Słowacje to mordęga- ciemne, nieoznakowane drogi ze ścianami lasu po obu stronach, ewentualnie polami, gdzie stoją stada saren. Zaczynamy się denerwować, jedziemy coraz wolniej, w dodatku pojawia się mgła i robi się bardzo zimno... W tym momencie mam już dreszcze. Zaczynamy przysypiać, ale kto normalny zatrzymałby się w środku nocy na Słowacji żeby spać przy drodze i to bez namiotu? Na pewno my nie planujemy tak robić. Zaczynam opowiadać jakieś głupoty i czas- a przede wszystkim kilometry- zaczynają lecieć... Wjeżdżamy do polski ok. 2:30 nad ranem. Telepie mnie z zimna. Gdy zajeżdżamy pod dom, marzymy o gorącej herbacie. Na dreszcze nie pomaga nawet ciepła kąpiel. Kończę ją jak najszybciej i Chan otula mnie ze wszystkich stron gruuuubą kołdrą.
Zasypiamy. Świszczy, piszczy i szumi nam w uszach.
Ach.. Co to była za wyprawa...!
I CO NALEŻY DODAĆ WIELKIMI LITERAMI- NIE BYŁOBY Z TEGO WYJAZDU ANI JEDNEGO ZDJĘCIA, GDYBY NIE KOMAR I JEGO ŻONA- GOSIA
DZIĘKUJEMY WAM ZA APARAT!!!!
